Bu son gidisi oldu Ibonun... Bir daha hücresine dönmedi. Mevsim yine bahardi. Kirilan fidelerin yeniden sürgün vermeye basladigi dirilik ve umut mevsimi... Sinanlarin, Mahirlerin ve Denizlerin gidisini hatirlatan mevsim.

Yukarda gülümseyerek bakan mavi gözlü bir gökyüzü ve asagida utancindan ar damari catlamis bir yeryüzü... Hayat bu ikisi arasinda tüm arsizligi ve yüzsüzlügüyle dönmeye devam ediyordu.

Simdi her yerde rengini kandan alan kirmizi kan cicekleri... Pembe yanaklarinda kirmizi kan lekeleriyle acelyalar ve kamelyalar, süsenler, sümbüller ve sardunyalar, yesil ipek yapraklari ve dügüm dügüm ince gövdeleriyle kan kirmizi karanfiller... ve rüzgarin önünde fisildasan gelincikler, uguna uguna agit yakiyorlardi.

Menekseler ve papatyalar bile kizarmisti utancindan. Zambaklar, leylaklar, manolyalar... Hepsi kan kirmizi. Bu gece üzerine kiragi düsen ters laleler yarin sabah günes dogarken kiragilarini tipki bir gözyasi gibi topraga akitacaklardi.

Vehbi Bardakcinin Hasretim Derin Uykularda Mahir Cayan ve Aglasin Gökyüzü, Deniz Gezmis adli eserlerinden sonra Adanmis Hayatlar serisinin Kirmizi Bahar Ibrahim Kaypakkaya adli bu ücüncü kitabini yayinlamaktan ve ülkemiz kültür hayatina bu eserleri kazandirmis olmaktan kivanc duyuyoruz.