Samanlik, Orta Asyada yasayan eski Türklerin, Mogollarin ve daha baska kavimlerin inancidir. Bu inanca göre evren, gök, yer yüzü ve yer alti olmak üzere üc bölümdür. Degisik katlardan olusan gökte en büyük ruh olan Ülgen ile ailesi ve ona bagli olan ruhlar bulunur. Yer yüzü, insanlarin yasadigi yerdir. Yer alti ayri katlardan olusur. Burada Erlik ile cocuklari ve kötü ruhlar vardir. Bunlar sevilmez ve kendilerinden korkulur. Dünya iyi ve kötü ruhlarla doludur. Bunlarla insanlar arasindaki iliskileri saman denilen din adamlari düzenler. Bunlarda atalardan geldigine inanilan bir güc vardir.

Müslümanliktan önce Türkler bazi doga güclerine de inanmislar, dag, tepe, kaya, irmak, su, agac, orman, günes, ay, yildizlar, simsek, gök gürültüsü gibi varliklari ve ögeleri kutsal saymislardir. Dogada birtakim gizli güclerin bulunduguna inanan Türkler, bunlari birer kutsal tanri olarak bilmislerdir.

Doga güclerine Orhon Yazitlarinda yer-su adi verilmistir. Eski Türkler dinsel törenlerinde gök, günes, ay ve yer-suya kurbanlar sunmuslardir.

Günümüzde samanlik inanci, bazi Altay, Orta Asya ve Kuzey Sibirya Türk boylari arasinda varligini öz ve bicim olarak sürdürmektedir.