Babam...

Büyüdükce bir tarafim anladi onu aslinda, biliyor musun Anladi; ama asla hak veremedi. Babam icimde

doldurulmasi imkansiz kara delikler acti.

Böyle olurmus, sonradan anladim. O sevilmemislik öyle oymus ki icimi, hepsi birer kara delige dönüsmüs.

Öyle büyük kara delikler ki hem de...

Sonradan bildim Berrin. Ben farkinda olmadan, tüm o kara delikleri sen kapat istemisim. Oysa ne büyük

haksizlik... Oysa ne de büyük bir yanilgi... Tam da bu yüzden, beni ne kadar seversen sev, yetmedi.

Yetiremedim... O delikler, senin verdigin her seyi emdi, yok etti.

Sonradan bildim Berrin... Onlarin caresi sende degildi. Gecmisin caresi sende degildi. Sen, gelecegimin

caresiydin... Cok gec anladim. Bunu anlamak icin seni de kaybetmem gerekti üstelik.

Bazen insan, devasini askta arar.

Tüm eksigini kapatsin ister, karsisindaki; tüm yaralarini sarsin. Onu, en olmamis yerinden tamamlasin.

Bazen ask, anlamini acida arar.

Iflah olmaz bir yarayla sinar asiklari. En olmadik yerlerinden vurup, issiz bir sizida birakir.

Gecmislerinden yarali iki yürekti onlar. Öyle bir an geldi ki, birbirlerine sinav oldular.