Bu kadar aptalca bir sey yaptigim icin kendimi suclamak disinda baska bir sey bulamadim. Havada öylece sislerin icinde tellere asili halde dururken ve bilmedigim bir gökte, ne olacagini bilmedigim bir havada öylece süzülürken basima ne gelecegi konusunda en ufak bir fikrim de yoktu.

Keyfim bir anda yerine gelmisti ve gökyüzünde ucan bir kara parcasi üzerinde bir göl evinde yiyecek ve isinma sorunu yasamadan bilinen bütün o kiyametvari dünyadan tecrit edilmis bir sekilde yeni bir hayat bulmustum.

Tuhafti. Kendi kendilerine zamanin ötesinden mesaj birakmislardi. Ve nedenlerini yarattiklari sonuclari yasiyorlardi. Ama Shannen yoktu. Hope yoktu. Digerleri yoktu. Ve o tek basina dönmüstü. Ama artik tek degildi. Simdi milyon sirla yasamak zorundaydi. Hepsi bir parca umut icindi. Ve o umut milyon yil önce yola cikmasina ragmen muhtemelen yeni gelmisti. Tabi basarabilmisse.

Zihni bulanti halinde yasadiklarini izledi. Sonra sonsuz bir karanlik onu cekti. Shannenin son sözlerini duydu.
Hic kimseye güvenme.
Hic kimseye hicbir sey söyleme.