Beni Pazartesi günü aldilar. Yazihanenin asansörüne biniyordum. Bir el hafifce omuzuma dokundu. Ikimiz de irkilmedik. Asansörün kapisinin bir kanadini acmistim. Subeye kadar gidecegiz dedi ve gözüyle, basiyla kapiya yürümemi isteyen bir isaret yapti. Elimde cantam vardi. Icinde o seninle nereye saklayacagimizi bilemedigimiz hikaye. Hani evde oturup sekiz-on nüsha cogaltarak oraya buraya dagittigimiz hikaye. Biliyorum, sen bu hikayeden vazgecmemi hic istememistin. Kitaba girmesin diyen avukatimiza da bir güzel kizmistin, biliyorum. Tavrimizi aykiri olana göre degil, aykiri olmayana göre uygulayacagiz demistin de ben üstüne üstüne gitmekten yana da, hikayeyi tümden yirtip atmaktan yana da olamamistim. Neyse, iste cantada o hikaye vardi.

Bana kalirsa, disariyi düsünmemeli bir tutuklu. Disariyi da unutmamali hic. Sen bunu sagliyorsun mektuplarinla. Artik mektuplarin yakalanmasindan da korkmuyorum. Bize adamliklarini günde bes on kez tabancalarini oksayarak anlatmaya calisanlar, bu mektuplari okuduklarinda sanirim ya da hic sanmam ki anlasinlar cürümüs yalnizliklarini ve hic sanmam ki bunlarin birisinin insanlasabilecegini. Yine de kapip koyuverme...