Yangin gündüz yandi, gece yandi, ertesi günü oldu, hala yaniyordu. Biz Istanbulda hic ev kalmadi zannettik. Cünkü etrafimiz göz alabildigi kadar virane olmustu. Yalniz bacalar gözüküyor, her yandan dumanlar tütüyordu. Bilmiyoruz kac saat olmustu, biz hicbir sey yememistik. Evde babamizin getirdigi pastirmalar, peynirler, tereyaglari, kuru üzümler, incirler vardi. Hepsi, hepsi yandi efendim. Cocuklugumu, delikanliligimi ve kirkina merdiven dayayan yasimi kitaplarinda toplayan bir yazici oldugu icin onu, su veya bu düsüncenin disinda tabiatin bir görünüsünü sever gibi severim... Bugün kac yasindadir, bilmiyorum. Ancak bir büyük yazicinin ara sira kutlulanmasi yasina bagliysa, bu yasa nasil olsa coktan gelmis oldugunu saniyorum. Ve yine saniyorum ki halkin en cok okudugu bir büyük artisti kutlulamakta gec bile kalinmistir. Nazim Hikmet Hüseyin Rahmi Gürpinarin polisiye ve gizem unsurlarini basariyla birlestirdigi büyük romani Hakka Sigindik, savaslarin, yanginlarin, Ispanyol gribi salgininin ve savas firsatcilarinin ortasinda kalmis care- siz bir halkin hikayesi. Yazarin hep gülümseyen ve gülümseten satirlarinin ardina dikkatli baktigimizda, orada hep bir dramin da sakli oldugunu görürüz. Hakka Sigindikta bu dram saklanmiyor, en gercek haliyle yüzümüze carpiyor.
