Hapishanede mahkmlarin ne yaptigina dair hicbir sey bilmiyordum. Televizyoprogramlarindan gördügüm kadariyla hapishaneyi bir okul gibi düsünüyordum devrimci mahkmlar, ögrenciler gibi temiz üniformalar giymis, ders veren hocalarini dinliyor, televizyon izliyor, basketbol oynuyor, Bahar Festivalini kutluyor, kolejlere yerlesmek icin bazi sinavlara giriyor ve her biri sonunda hapishaneye karsi minnettarligini ifade etmek amaciyla kameraya bakiyorlardi. Tüm bunlar hapishane hayatini, duvarlarin disindaki hayattan daha ilginc kiliyordu, sürekli oraya giden insanlar vardi- o kadar ki bazi mahkmlar ciktiklarinda, hapishaneyi cok özlüyor ve tekrar oraya dönmek icin kanunlari cignemenin bir yolunu buluyorlardi.Sheng Keyi bize bir Cin haritasi ciziyor. Bu haritada reform yanlisi gencler, yasaga karsi gelerek gizlice cocuk doguran kadinlar, yoksul köylüler, cocuklarina iyi bir gelecek saglamak adina ölürcesine calisan anneler var.Dalindan düsen ve ayaklar altinda ezilen vahsi meyveler icin yasam da ölüm kadar acimasiz.