Kücük yasta babasiz kalan Süreyya, icindeki duygulari resimle disari vurabilen, basarili bir ressamdir. Vücut isisi 37.2 derece olan Cemalle kirmizi bir ask yasar. Ancak uzak yol kaptani olan Cemal, Süreyyayi tasiyamaz. Süreyya ise kendini, kaybettigi cocuklugunu büyüttügü Ömerin huzurlu ve olmamis varligiyla dinlendirir. Süreyyanin yasami, kirmizinin tüm siddetiyle resimden cikmasiyla alt üst olur. Önce babasi, simdi de Cemal. Sevdigi bütün erkekler onu yalniz birakmaktadir. Süreyya kendisini kücük kizina adar. Sigindigi kizi ise Süreyyayi gecmisin eksikliginden baska bir yokluga tasimaktadir.

Yalniz ve babasiz kadinlar ikliminde yagmurlu bir kadinin gitleri ve gelleri ancak böyle anlatilabilirdi...

Benim mutlulugum bir tebessümden cok daha öte bir duyguydu. Belki de bu yüzden onun pesine düstüm. Kendime
mutlu muyum diye sormaktan cekinmedim. Bir arsizlik, hatta bir talihsizlik gibi göründü hayatim. Ben kendine asla kefil olamayacak olanlardandim. Aldigim sekli kurcalamaktansa onunla yasamaktir benim hikayem...