Bu mektubu sana yazmak istemezdim. Öncelikle beni ne olur affet desem de affetmeyecegini, senin bu tip zarflara karsi zaafin oldugunu ve acamadigini da biliyorum. Ama maalesef böyle olmasi gerekiyordu...

Yoruldum, soluksuz kaldim. Cünkülerin anlamini yitirdigi ne varsa, nedenlerin en karanlik dünyasinda sacma sapan bir anlam karmasasinda... Cok zor bunu söylemek... Bu verilmesi cok zor bir ayrilik haberi... Ayriliyorum. Nefret denizinden gecmemek sartiyla iki bilet aldim,limanlari ayiriyorum seninle. Sen baska bir limanda, yine benden habersiz yasarsin ama ben sensiz, senin varligini bildigim halde zor yasarim.

Dayanamiyorum artik. Bu duyarsizligini kaldiramiyorum. Ayriliyoruz. Beyhude bir cabada olsa benimkisi, bir sekilde kopmaliyim senden.

Düsünüyorumda; ayni gemideydik ve hic karsilasmadik. Beni bulabilirdin. Sana seslendim, beni duyabilirdin. Cok sarki bestelendi ugruna ve sen mirildandin hepsini sana yazildigini bilmeden ve derbeder bir sekilde oldugumun farkina varmadan hoslandin bu sarkilardan. Bu sarkilarin yazari bendim. Bu sarkilarin aglayani bendim ve duymayani sen. Sen duysan da duymasan da bu sarkilarin acisinda kavruldum. Savurgan ve incitmeyen bir küfür tutturdum kendimce... Sen görmedin seni ne kadar sevdigimi...