Bu bir baslangic ya da son degildi. Bu bir tebessüm ve kederdi. Bilmiyorsun sevgilim, bilmiyorsun. Kaderin bizi nasil pasli bir makasla budadigini, Azrailin ölümden daha vahim bir aciyla sinadigini, ruhumuzdaki zelzelenin nasil arsiz ve yikici oldugunu bilmiyorsun. Seni tamamiyla ve dönülmez olarak kaybettigimde, siyah bir tuvale kondurulan nokta kadar belirsiz ve yoktum. Aynalar aksimi inkar edebilirdi. Annem adimi unutabilirdi. Cok sevdigin saclarim rengini göge armagan edebilirdi. Varligimin yoklugunla silinmesine, yasadigimiz tüm anlar sahitlik edebilirdi. Iste, birbirine dolanan yoklugumuzla karanlik bir sahneye cikiyoruz. Tüm ihtisamimizla olmayisimiza fisildiyorlar. Sen de duyuyor musun Perdelenirken ayrilik, acitacak son alacakaranlik.