Aslinda beni, Karaköy-Kadiköy vapur hatti
yolcularinin hepsi tanir. Kardesimi de. Ama adimizla
tanimazlar. Sormasina herkes sorar tabii adimizi.
Dudak arasindan herkese söylerim. Gel gör ki hicbiri
adimi aklinda tutmaz. Daha sorarken akillarinda
tutmak istemediklerini belli ederler cünkü.
Zaten ben kendimi bildim bileli, adimla cok az
cagrildim. Annem bile, ancak uzaklardaysam beni
adimla cagirir. O da, dayim da herkes gibi bana,
Kiz, derler.
Gemi yolcularinin dizlerinin üzerine kartlari
koydugum ilk gün bir amca
Kizim senin adin ne diye sormustu da cok para
verir umuduyla sesimi iyice yükselterek adimi
söylemistim. Cevremdekiler de dikkatle bakmislardi.
Yani, orada bulunanlarin hepsi adimi ögrenmislerdi.
Böylesine, adimi bilerek bakmalari pek hosuma
gitmisti.