Simdi, körfezin üstüne daha küskün bir isik düsüyordu. Tipki Zonaronun tablolarindan birinde gördügü sikintili isiga benziyordu. Birden, o isigi tabloda gördügünde bu kadar kasvetli bulmadigini düsündü Alfredo. Aslinda isigin kendisi degildi sikintili olan, bizim ruh halimizdi etrafimizdaki her seyi anlamlandiran. O an yakinlardaki baska bir evin terasinda dostlariyla oturmus, ickisini keyifle yudumlayan biri pekala ayni isigi büyüleyici, ilham verici, hatta fazlaca romantik bulabilirdi. Hayatinin zor yillarini bitirdigine, huzurlu günlerin yaklastigina inanan büyük tüccar Alfredo, güzel esinin yillar önce ciktiklari bir seyahatte yazdigi yol günlügünü okuyunca kalbinden vurulmusa döner ve en yakin dostu, karisi ve kendisi arasinda gazabinin intikam kursununun kime yönelecegini belirlemeye calisir. 19. yüzyilin sonlarina dogru, Izmirin Levantenleri arasinda gecen, ask, kiskanclik, ihanet ve intikam dolu iliskiler, Egenin antik kentlerinde yapilan bir gezintinin satir aralarinda yavas yavas ortaya cikiyor Hakan Yamanin romani Güz Kokulu Günahlarda. Ses ver, bir seyler söyle. Denizleri kabart, firtinalar kopart, depremler yap, yerle bir et bu sehri, batir Sodom ve Gomorra gibi... Batir... Batir ki Egenin tuzlu sularinda arinalim hepimiz günahlarimizdan. Batir