Nasreddin Hocaya arz ettik halimizi. Yaklasik sekiz asirdir bes milyon kilometrekaredeki yediden yetmis yediye herkesin yaptigi gibi Cünkü O Müslüman Türkün Haclilar, Mogollarla ve kardesleriyle de siyasi, asker, din, kültürel mücadeleler verdigi bir dönemde pusulasini sasirmis yüreklere bir damla soguk su serpmisti. Bunu tarihte hic kimsenin yapamayacagi kadar mütebessim bir cehreyle yapmisti. Anadolu, istilalardan dolayi yetim ve öksüz cocuklar yurduna dönmüstü. Böyle bir dönemde bu cocuklarin yüzünü güldüren Hocanin misyonuna, bugünün Skültür yetimleri olan cocuklarimizin da her zamankinden fazla ihtiyaci var. Bu sebepten bu kitap üc egitimcinin karanliga bagirip cagirip küfretmek yerine bir mum yakma gayretidir. Insanligin hüsranda oldugu cagdaydik. Istedik ki tatli niyetine olsun söylediklerimiz. Haddimize degildi belki, bilirdik. Ama karanliga bir mum yakmak istedik. Bir Shos seda olamasak da Sbos seda olmak icimize sinmedi. SHayir demek yerine Shayirlisi demek niyetimiz. Onun icin bir bilene, daha önceden hüsran dönemlerinde konusana, damdan düsene kulak verdik.