Muhsin, mahalle baskisiyla bir bucuk yildir kendisiyle konusmasi yasak olan
arkadasinin duygularini bilseydi, onun yüreginde yanan atesi ve o atesin etrafinda
dönen pervaneyi hissetmemesi mümkün degildi. Insanin bilmedikleri yerden göge
ulasir, bildikleri ise sadece karanlikta titreyen mumun aydinligi kadar yer tutardi.
Cemal Hanin, ...Ask üzülmez... sözünü hatirladi, yutkundu. Bir gönlü üzdügünün
farkindaydi. Daha önce varligindan haberdar olmadigi garip bir hisse kapildi ama
etrafini saran gencler Elife odaklanan düsüncesini cok gecmeden dagitmisti.
Her ikisi de hücrede kendi özelini yasiyor, okuyor ciziyordu ama zaman zaman da
Niye bu hale geldik sorusunu tartisiyorlardi. Tartisma sertlestiginde solcu
arkadas kendisine küser, günlerce konusmazdi.